Dolunay Han

 Éloa! Uykusuz, uzun geceler boyunca  Zamanın, tutkuların, acıların ötesinde! Adını sayıklar âteşli dudaklarım, Tatlı bir heyecânın azâbında yanarak, Ve ârzûların fırtınası içimde koparken. Eğer korkuyorsam, ağlıyorsam, iç çekiyorsam, Eğer kalbim çarpıyorsa: hepsi senin için; Ve fırtınalı kalbimin çılgın atışlarını Sen görür, hisseder ve anlarsın. Eğer rûhum derin bir hazza kapılıyorsa, Ve kendimi bir tanrı gibi hissediyorsam: Eğer parçalayarak, yakarak ve acımasızca  Azap ile dizlerim toprağa düşüyorsa: Eğer saâdet, mucizelerin büyüsü Veya kaderin darbeleri sürüklüyorsa beni: Adını coşkuyla haykıracağım, Rûhların kutsal korosuyla yarışarak. Adını haykırırım yalvararak, Sevinçle, ağlayarak; uykuda, uyanıkken; Ve adın sonsuza dek yaşayacak, Ve hazlardan ölmek üzereyken Eğer başımı mezâra koyarsam: Sevdâ dolu rûhum son nefesini verirken, Éloa! Güzel adını mezârıma gömeceğim.  -Jenő Komjáthy; (7 Mayıs 1881) Macarca Orijinali: Magyar Eredeti: Álmatlan, hosszu éjszakákon...

 GÖK GÖZGÜSÜ Bilincimi saran mâvî selin altında                          tozlu göğü tutmuştum Çırpındı, çığırdı, çıldırdı göğercin Yıldıydı gözlerin göğün gözgüsünden                                                                            inanmak zor. Varlığımı tehdît edercesine göğercin                                                                       ve                               ...

MİHR Ü MÂH Câvidan oldu bu cân mihr ü mâh’a Mâh u dört, mihr ü yedi hatta âşnâ Yekûn olıcak yedi kere mâh’a Nârdan dil kurbân ola hatta cânâ Bendim yedi ki ve sensin yine mâh Tavâf eyledim seni ki mihr ü mâh -Dolunay Han

GÖNÜL ÜLKESİ ŞÂHINDAN Ne nazardır ki bu, gözlerin bahtiyâr mıdır şimdi  Bâb-ı gönlümün Melâiki, cezâyir menekşesi Rüzgâra ahenk verip şarkı söyleyen gonce kimdi O mesûd hâtırandan kalan yalnızca bir sevi mi?  Buyur etsem seni şiirimde ey gökçe-yi Tûrân Bir esinti olan sesin kulağımda bulmaz mı cân Gönül mülkümdeki unutulmamaya çabalayan  O mesûd hâtırandan kalan yalnızca bir sevi mi? Ey melek seni, melike-yi mülk-i dili arıyordum  Bir gün oldu aşıklar meclisinde Mecnûn'u gördüm Gördüm de başımda aşıklar şâhının tacını buldum Sen yokken delilik fermanımı bekleye durduğum O mesûd hâtırandan kalan yalnızca bir sevi mi? -Dolunay Han

MÂH-I MÂÎ Mâh-ı mâî göktedir vakit de akşâm Ve cânân ile günlere sevi olsam * * * Gün ü tünler geçti, gitti bî-dillerden Geride yalnız sen ve şâirlerden ben Bir rûh-ı latîf ve hoş-nevâsın ki sen Bî-nevâ kalem-i nâlân olcak benden Ben'den dökülen zerre-yi sühan susar Susup da eşkin damlasına hayrân olur Eşkinden süzülen gam ile yazıldı Benim tâlihim olan bu bahtsız yazgı Kaderin en nicesi bu sahîfede Sarı zülüflerin akar bu kalemde Göğün gözgüsüne akseden gökçesin Belinaydan gönlüme vuran mâhîsin Yükselmesin gün, batmasın mâh-ı mâî Dağılmasın gümüş-servi mâhî mâî * * * Mâh-ı mâî yine gökte, yine akşâm Ve yeniden ben günlere sevi olsam - Dolunay Han