Gül ve Bülbül

Tolunay Han

Mevsimlerden ilkbahârdı. Güneş olanca kudretiyle her yeri aydınlatıyor ve bembeyâz bulutlar yeryüzüne serinlik veriyordu. Denizin engin mâvîliğine bakan bir çınar ağacı, yaprakları ile bir aşk melodisi çalıyordu. Onun hemen dibinde güzeller güzeli bir gül vardı ki ağacın gölgesinde serinliyor ve cân buluyordu. Güneşin doğrudan temâs’ı ve zâlim poyrazların hiddetinden gülü, yalnızca bu çınar ağacı korumaktaydı.

Zamân böylece akıp geçerken, sâatler birbirine koşarken, sesiyle ünlü bir bülbül yolunu şaşmış ve çam, köknar, ardıç, huş ağaçları arasından geçip çınarın gölgesinden sıyrılarak çınarın dallarından birine öylece konmuştu. Bu dalların yapraklarıyla yellenip gölgesinde nefeslenen bülbül aynı zamânda etrâfına bakınıyor ve ânın keyfini çıkarıyordu. Bakındıkça son bestesi olan sedâ-yı bülbül melodisini şakıyor ve etrâfa hoş ezgiler söylüyordu. Bir ân gelmişti ki başını aşağı eğdi. O hoş ezgiler susmuş bülbül orada donakalmıştı. Onu böylece etkileyen ne olabilirdi? Ne görmüştü?

Gül… Bütün endâmıyla oracıkta süzülmekteydi. Gönle aşk veren yapraklarıyla sanki bülbülü içten içe sarhoş etmekteydi. Mest oldukça kanat çırpan bülbül ayaklarını daldan kesip her seferinde bir kademe daha aşağı süzüldü. Güle yaklaşıyordu. Gün batmak üzereyken ve gülün üzerine konacak iken ona değmeye kıyamayan bülbül, gülün dikenlerine çarpıyordu… Etrâfında güzel ezgilerini söyleyip hareket eden bülbül her seferinde dikenlere saplanıp daha çok kan kaybediyordu. Bülbül, o nârîn gülü sanki kanıyla kızıla boyamıştı ve onun güzelliğine güzellik katmıştı. Kanla kızıllaşıp güzelleşen güle daha çok âşık olan bülbül ne yazık ki sızan kanlardan uçamaz olmuştu. Yavaş yavaş gülün yere dökülen kurumuş sarı yapraklarının dibine düşüvermişti...

Bu olayı uzaktan seyreden sarı lâlelerin aktardıklarına göre bülbül, son nefesinde güle şöyle demişti:

«Ne hoş idin ey güzel, ne ettin cânıma,
Senin bu dikenlerinle güller kızardı…»

19 Üçünçay, 25
İstanbul